Na een half jaar voorbereiding begon op zondag 3 juli de IRONMAN Oostenrijk. Om 7:26 stapte ik samen met Dylan en Wynia van team YTIN in de Wörthersee om te starten aan IRONMAN Klagenfurt.
Man wat een heftige race met zeer hoge temperaturen. Het was een non wetsuit swim omdat de watertemperatuur 25,8 graden was. Dus zwemmen in het trisuit. Voor mij geen top zwemtijd, wel heel tevreden. Wat een geweldig mooi en fijn water om in te zwemmen. De laatste kilometer door een kanaal, super gaaf met heel veel publiek en wel heel vies water. We eindigden op het strand van een hotel en moesten ongeveer een marathon lopen naar T1. Omkleden en hop de fiets op. Onderweg naar 180km fietsen met 1500 hoogtemeters. Een uniek parcours wat bestond uit 1 ronde. 4 stevige klimmetjes waarvan 1 echt heel stevig. De temperatuur liep inmiddels vlot op naar ruim 35 graden. Ook het publiek begon wat tam te worden door de hitte. In het tweede deel met nog zo’n 40 km te gaan, werd ik niet lekker op de fiets door de hitte en kon geen vermogen meer leveren. Eten en drinken ging niet meer. Op het tandvlees naar t2.
In de schaduw schoenen wisselen om te starten aan de marathon. Proberen wat te eten maar de reep kwam sneller naar buiten dan ik hem naar binnen kreeg. Toch gaan lopen. Na de eerste km dacht ik dat ik moest stoppen. Totaal geen energie, helemaal leeg. Op kilometer 2 stonden Fynn, Matti en Marlies. Een knuffel van de boys en de woorden van Marlies dat ik de finish kon en zou gaan halen brachten dat ik door ging. Bij het waterpunt op 3km kon ik fruit eten en daar kreeg ik weer wat energie van. Het lopen ging weer. Kwam onderweg de anderen tegen en kon high-fives en knuffels geven en krijgen. En toen sloeg de hitte en het energie tekort nogmaals toe. Beide bovenbenen hadden er echt geen zin meer in en protesteerden! Hardlopen ging niet meer ik moest echt veel wandelen. Eten ging ook niet meer. Mentaal een mega gevecht! Wel duizend keer stemmen in mijn hoofd die zeiden dat ik moest stoppen maar steeds weer door gegaan. Dieper gegaan en meer afgezien dan ooit! Met nog 7km te gaan een Kroatische dame en een Oostenrijkse man tegengekomen die ook niet meer konden rennen. Samen een stuk gewandeld, dan weer wat rennen en weer wandelen. Alles deed pijn. Dylan nog even gezien en geknuffeld en dat gaf de energie om met nog 2km te gaan toch nog te gaan rennen ondanks alle stemmen en last van het lijf. Eindelijk na 42 km het stadion in, alle mensen in extase en de adrenaline die het overneemt. De caller die mij aankijkt en zegt “Jasper welcome home, You are a IRONMAN!!” Toch die vreugdesprong op de finishlijn om daarna in te storten.
Missie geslaagd, gefinisht! Maar man oh man wat was deze editie zwaar…
Een speciaal dank woord voor Marlies, Fynn en Matti die ook deze editie mij zo hard gesteund en aangemoedigd hebben en er altijd waren voor mij. Zonder hen geen IRONMAN.
Voor Marcel Gierman (Move The Limit), mijn trainer, motivator en maatje, die mij ook weer naar deze prestatie heeft begeleid.
Voor Dylan en Wynia, Michelle en Esther die mij onderweg zonder te weten energie en kracht gaven om verder te gaan. Naar alle familie, vrienden, vriendinnen en YTIN-ers die hartstochtelijk mee hebben geleefd.
Volgend jaar weer op naar IRONMAN Zwitserland
Recente reacties