Op weg naar het onmogelijke?

Het was tijdens de eerste corona lockdown in 2020 dat Jasper Hellwig online zoom-trainingen ging geven. Ik zat op de bank en keek er naar. Zijn aanstekelijke aanmoedigingen motiveerde mij om de zak chips te laten liggen en toch ook maar eens een “burpee” te gaan doen. Na 10 minuten meedoen, lag ik op de grond uit te hijgen. Hoe kon ik dit ooit een uur volhouden?

Eén training in de week werden er twee en na de lockdown gingen de trainingen buiten verder. In de zon, met anderen. Het werkte motiverend!

“Kan je ook hardlopen?” En zo belandde ik in het derde trainingsuur van de week. Intervallen op verschillende plekken rondom Maarssen. Het was leuk, gezellig en vrijblijvend. Maar plots werd het serieus: “Heb je ook een racefiets, dan kan je meedoen met de kwart triathlon!”. Zo kreeg de chips-vretende bankhanger een missie! Met behulp van de trainingen werd ik klaargestoomd voor het hardlopen en het fietsen. Er was echter één klein probleem… dat zwemmen! Eerst ging ik een uurtje per week zwemmen in een verwarmd buitenbad en dan was ik al blij als ik de overkant van het bad haalde. Daarna werd het tijd voor serieuze zwemles. Hoe doe je zo’n borstcrawl?

Na een half jaar trainen werd de kwart triathlon helaas geannuleerd vanwege een opleving van de corona pandemie. Met een kleine groep sporters van YTIN hebben we deze triathlon toch zelf gedaan en … het lukte! Met mijn hoofd in de wolken heb ik me meteen opgegeven voor een halve triathlon. Dit betekende nog 3 maanden extra trainen. De halve triathlon van Almere 2021 moest het gaan worden. De harde tegenwind maakte de 90 km fietsen heel zwaar, maar uiteindelijk was ook dit succesvol.

En dan gaat het knagen. Zo’n klein stemmetje dat zegt dat een volledige triathlon toch echt een keer gedaan moet worden. Het werd de IRONMAN van Oostenrijk 2022. Weer 9 maanden trainen waarbij de intensiteit (en vooral de afstanden) wekelijks toenamen. Door de week werd er dagelijks getraind (kracht, hardlopen en fietsen), maar vooral de weekeinden waren intens. Op zaterdagen werd er 150 km gefietst en op zondagen 25 km hard gelopen. Een enkele keer werd dit zelfs gecombineerd op één dag. Zo werd ik klaargestoomd voor de wedstrijddag met behulp van de schema’s van YTIN.

De IRONMAN zelf was zwaar, zo verschrikkelijk zwaar! 3,8 km zwemmen gevolgd door 180 km fietsen in de bergen en daarna nog de marathon in 35 graden Celsius! Maar, als je gewoon niet stopt, haal je de finish. Desnoods kruipend. Ik ga niet stoppen! Ik ga niet …. Ik ga …

Het moment dat je die finish over gaat, bemerk je dat je in twee jaar tijd van niets naar het onmogelijke bent gegaan. Niet voor niets is dit een slogan van de IRONMAN: “anything is possible”!

Dylan de Lange (teamYTIN)